Στη Χλόη, μεγάλη πόλη, οι άνθρωποι που περνούν στους δρόμους δε γνωρίζονται. Καθώς κοιτάζονται φαντάζονται χίλια πράγματα ο ένας για τον άλλον, τις συναντήσεις που θα μπορούσαν να έχουν γίνει μεταξύ τους, τις συζητήσεις, τις εκπλήξεις, τα χάδια, τις δαγκωματιές. Όμως κανένας δε χαιρετάει κανένα, τα βλέμματα διασταυρώνονται για μια στιγμή και μετά ξεφεύγουν, ψάχνουν άλλα βλέμματα, δε σταματούν.

………………..

Έτσι ανάμεσα σε εκείνους που τυχαία βρίσκονται κάτω απ’ τις καμάρες για να προστατευτούν από τη βροχή ή στριμώχνονται κάτω από μια τέντα της αγοράς γίνονται συναντήσεις, αποπλανήσεις, συνουσίες, όργια, χωρίς ν’ ανταλλάξουν μια λέξη, χωρίς να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, σχεδόν χωρίς να σηκώσουν τα μάτια.

Ένας ηδονικός κραδασμός διατρέχει συνεχώς τη Χλόη, την πιο σεμνή από τις πόλεις. Αν άντρες και γυναίκες άρχιζαν να ζουν τα εφήμερα όνειρα τους, κάθε πλάσμα της φαντασίας θα γινόταν πρόσωπο και μ’ αυτό θ’ άρχιζε μια ιστορία καταδιώξεων, προσποιήσεων, παρεξηγήσεων, καταπιέσεων και το στριφογύρισμα των φαντασιώσεων θα σταματούσε.

(Αόρατες πόλεις)