Γεννήθηκα μες από ένα ατέλειωτο σκοτάδι
Είδα το φως, φοβήθηκα
Έκλαψα.

Με τον καιρό έμαθα να ζω στο φως
Είδα το σκοτάδι, φοβήθηκα.
Ήρθε μια μέρα που αποχαιρέτησα όσους αγαπούσα, για το σκοτάδι…
Έκλαψα.

Έμαθα να ζω. Έμαθα
πως γέννηση είναι η στιγμή εκείνη που η ζωή αρχίζει να τελειώνει,
Έμαθα πως το ενδιάμεσο διάστημα, είναι όσος χρόνος κλέβεις …
απ' το θάνατο.

Έμαθα το χρόνο
Τον ανταγωνίστηκα
Έμαθα πως με το χρόνο δε θα ανταγωνιστείς
πως με το χρόνο θα μονοιάσεις …

Έμαθα τον άνθρωπο,
Έπειτα πως υπάρχουν καλοί και κακοί ανάμεσα στους ανθρώπους…
Κι έπειτα έμαθα πως μέσα σε κάθε άνθρωπο
υπάρχει το καλό και το κακό.

Έμαθα να αγαπώ
Έπειτα να εμπιστεύομαι…
Κι έπειτα έμαθα,
πως η εμπιστοσύνη είναι κάτι πιο μόνιμο απ' την αγάπη,
πως η αγάπη χτίζεται πάνω στο στέρεο έδαφος της εμπιστοσύνης

...............................................
Έμαθα να διαβάζω.
Έπειτα έμαθα στον εαυτό μου τη γραφή…
Και μετά από λίγο, μου έμαθε η γραφή τον εαυτό μου...

Έμαθα να φεύγω.
Κι έπειτα να μην αντέχω και να γυρίζω…
Και πιο έπειτα να φεύγω παρά τη θέλησή μου...

Έμαθα να αψηφώ σε νεαρή ηλικία τον κόσμο…
Έπειτα κατέληξα στην άποψη πως πρέπει να βαδίζεις με τα πλήθη.
Κι έπειτα, πως πρέπει στην ουσία να βαδίζεις ενάντια στα πλήθη.

Έμαθα να σκέφτομαι.
Έπειτα έμαθα να σκέφτομαι μέσα σε καλούπια.
Έπειτα έμαθα πως σκέφτεσαι σωστά,
όταν σκέφτεσαι γκρεμίζοντας καλούπια.

..................................
Μια μέρα έμαθα την αλήθεια…
Και πως η αλήθεια είναι πικρή…
Έπειτα έμαθα πως μια δόση πίκρας, προσθέτει, όπως και στο φαγήτο, "γεύση" στη ζωή.

Έμαθα πως κάθε ζωντανό θα γευτεί το θάνατο,
αλλά πως μονάχα κάποια θα γευτούνε τη ζωή.

Εγώ δεν αγαπώ τους φίλους μου ούτε με την καρδιά μου ούτε με το μυαλό
Γίνεται ποτέ ;…
Η καρδιά σταματά…
Το μυαλό ξεχνά…
Εγώ τους φίλους μου τους αγαπώ με τη ψυχή μου.
Αυτή ούτε σταματά, ούτε ξεχνά...

ΜΕΒΛΑΝΑ, Τζελαλεττίν Ρουμί