Ώσπου σιγά σιγά το παρελθόν γίνεται όλο και
περισσότερο αίνιγμα
και το φως της μέρας δεν έχει επιείκεια γι αυτούς που
ενδίδουν
κι ύστερα είναι κι εκείνο το επικίνδυνο άστρο μιας
αναγνώρισης που άργησε
οι φίλοι που πέθαναν, οι άλλοι που χάθηκαν
κυνηγώντας κάτι άπιαστο
λέξεις συμπόνοιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό
κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι
ότι από αύριο ίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή.
Ποιόν θέλουμε να ξεγελάσουμε ή ποιός μας εμπαίζει;

Και καμμιά φορά τη νύχτα μια κραυγή που ζητάει βοή-
θεια ακούγεται από το παρελθόν - ακριβώς γιατί
ποτέ δεν το ζήσαμε
ή μας βασανίζουν αναμνήσεις από γεγονότα που δε
συνέβησαν ποτέ - αλλά ποιός είναι βέβαιος για το τί συνέβη;

(Απογευματινό τσάι, από τη συλλογή: Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα)