Μετά τις πολύχρονες διαλέξεις του ο Φλορεντίνο Αρίσα την διατύπωσε αλλιώς: "Ο κόσμος χωρίζεται σ' αυτούς που πηδάνε και σ' αυτούς που δεν πηδάνε". Σ' αυτούς τους τελευταίους δεν είχε καμμιά εμπιστοσύνη: όταν έχαναν τον μπούσουλα, ήταν γι αυτούς κάτι τόσο ασυνήθιστο που έκαναν επίδειξη του έρωτα τους, λες και τον είχαν μόλις εφεύρει. Αυτοί που το έκαναν συχνά, αντίθετα, το είχαν για μοναδικό σκοπό της ζωής τους. Ένιωθαν τόσο άνετα που συμπεριφέρονταν σαν σφραγισμένοι τάφοι, γιατί ήξεραν πως από τη διακριτικότητα τους κρέμεται η ζωή τους. Δε μιλούσαν ποτέ για τα κατορθώματα τους, δεν εμπιστεύονταν κανέναν, παρίσταναν τους ανήξερους ... Όμως χαίρονταν με την πλάνη, γιατί αυτή ακριβώς η πλάνη τους προστάτευε. Ήταν σαν μια μυστική τεκτονική στοά που τα μέλη της γνωρίζονταν μεταξύ τους σ' όλο τον κόσμο, χωρίς να χρειάζονται μια κοινή γλώσσα. Έτσι κι ο Φλορεντίνο Αρίσα, δεν ξαφνιάστηκε με την απάντηση της γυναίκας: ήταν μια από τους δικούς τους και γι αυτό ήξερε πως εκείνος ήξερε πως αυτή ήξερε.
(Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου