Υπάρχουν αναφορές για Κινέζους ηδονιστές που ήταν σε θέση να υπαγορεύουν επιστολές ενώ έσμιγαν με τις ερωτικές τους συντρόφους. Αυτό ασφαλώς είναι δεξιοτεχνικό, αλλά στερείται μιας τουλάχιστον από τις ηδονές που προσφέρει η άσκηση της λαγνείας: της ίδιας της εγκατάλειψης. Αυτή η εγκατάλειψη αξίζει περισσότερα από την προσοχή μιας στιγμής. Είναι ωραίο να χάνεις τον κόσμο. Δεν υπάρχει εγκόσμια ή ελεγχόμενη έκσταση, επομένως δεν πρέπει να θέλουμε να αποδιώχνουμε τη λαγνεία επειδή μας φτάνει στα όρια της εγκατάλειψης. Στην πραγματικότητα, τέτοιες εμπειρίες θεωρούνται συνήθως ότι παρέχουν ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά της ζωής και το κριτήριο για άλλα. Ακόμα και στην αυστηρή ατμόσφαιρα της Ρωμαιοκαθολικής ιερότητας, ό,τι καλύτερο μπόρεσαν να κάνουν μυστικιστές με την πρόθεση να εκφράσουν την εκστατική τους κοινωνία με τον Θεό ή τον Χριστό το έκαναν κατά το πρότυπο της ερωτικής έκστασης. Χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες μεταφορές: στην εκστατική κοινωνία, το υποκείμενο παραδίδεται, φλέγεται, χάνεται, τυφλώνεται ή έστω και προσωρινά καταστρέφεται, πάσχοντας έναν "μικρό θάνατο".
(Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. 2: Λαγνεία)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου